Budynek przy Kowalskiej 11 jest typowym przykładem kamienicy mieszczańskiej z XIX wieku. Wzniesiony został na tyłach parceli staromiejskich przy ulicy Grodzkiej, wkomponowując się w zabudowę lubelskiego Starego Miasta. Nieruchomość zakwalifikowana jest jako wchodząca w skład historycznego układu urbanistycznego Starego Miasta.

Budowa kamienicy rozpoczęła się w 1845 roku i aż do 1949 roku stanowiła własność kolejnych rodzin pochodzenia żydowskiego. Od początku swojego istnienia miała spełniać funkcje mieszkalne i handlowe (pomieszczenia na parterze).

W okresie przedwojennym ulica Kowalska wchodziła w skład historycznej dzielnicy żydowskiej, łącząc ulicę Lubartowską z nieistniejącą już ulicą Szeroką. W czasie II wojny światowej (1941 r.) budynek został w całości zajęty przez Niemców. W tym samym okresie, na skrzyżowaniu ulic Kowalskiej i Lubartowskiej usytuowana była jedna z bram prowadzących do lubelskiego getta.

Po wojnie kamienica znajdowała się w złym stanie technicznym. W 1958 roku postanowieniem sądu została przejęta przez Skarb Państwa.

Kamienica jest trzyosiowa, posiada skromny wystrój architektoniczny. Parter i pietra oddzielone są podwójnymi gzymsami.